De Ballerina

**Door;** **Majd Abboud.**
Haar stem komt door de telefoon uit een vertrouwde wereld; als een lichtstraal lokt ze me uit mijn lethargie; een uitgestoken hand, zoals het nieuws van deze dagen uit Syrië, veelbelovend en hoopvol. Mijn land wordt weer één, samenleven wordt weer mogelijk.
„Oom, wanneer zal de oorlog eindigen?“

Ik denk: Als mensen elkaar niet meer haten…. Als ze minder egoïstisch waren, minder verzadigd met ideologieën. Als ze zich met hun menselijkheid zouden verzoenen….

Wat voor wereld is dit voor een wereld waarin onze kinderen moeten opgroeien?

Toen ik een kind was, ging ik uit met het jaar na de plechtige gelegenheden dat ik geschenken ontving. Ik vierde Kerstmis met een deel van mijn familie, het Suikerfeest (offerfeest) met het andere deel. Ik keek vooral uit naar oudejaarsavond, toen we het nieuwe jaar met de hele familie vierden.

Een speciale dag, ook voor mijn vader. Verscholen achter een lachend gezicht en een lange witte baard liep hij door de oude steegjes met een grote tas vol met cadeautjes uit zijn winkel, die de vreugde over de hele omgeving verspreidde.

Jaren voor de oorlog sloot hij zijn ogen en viel in vrede in slaap. Hij werd gespaard van het lijden door de oorlog.

Ik zeg haar – snel, mijn liefste, snel.

Maar dat vertel ik haar al jaren. Zal ze me nog steeds geloven?

„Oh, de winter is weer gekomen, het is hier behoorlijk koud geworden, de elektriciteit is de hele tijd uitgevallen. Dat is ook de reden waarom ik maar zelden muziek kan horen. Waarom haten de anderen ons zo erg?“

Maar de elektriciteit faalt niet alleen in de verwoeste gebieden, maar ook in sommige hersenen. Het cerebellum is zwart gekleurd door haat, het hart wordt opgegeten door vijandigheid.

„Kent u mijn beste vriend Hiba? Ze is altijd verdrietig, ze mist haar vader. Sahra mist ook haar neven en nichten. Maar ze komen terug als de oorlog voorbij is.“

Hiba’s vader werd aan het begin van de oorlog ontvoerd door de rebellen in Homs. Er werd een groot bedrag gevraagd voor zijn bevrijding. En inderdaad, de familie heeft hem terug gekregen, maar alleen in stukjes. De video van zijn onthoofding werd op het internet geplaatst. Sahra’s oom schoot zijn familie neer en vervolgens zichzelf toen de rebellen de arbeidersstad Adraa namen om de familie te ontzien van slavernij en verkrachting. (1)

Maar Sahra werd de waarheid niet verteld omdat ze te klein was, ze wachtte nog steeds op de terugkeer van haar neven en nichten.

Mensen die met de oorlog zijn vertrokken, zullen nooit meer terugkomen. Ze lieten onvervulbare gaten achter in de families en ook in het geweten van deze wereld.

Khaled, de archeoloog (2), Samir, de postbode. Nidal, de boer wiens vrouw net zwanger was (3). Mohammed Ramadan, de Imam die in de moskee werd vermoord (4). Alleen muurschilderingen en hun lege stoelen bij het eten zijn er nog van over. Hun namen zullen de komende jaren de klokken van de rouw in ons geheugen zijn.

Ik denk ineens aan foto’s van kinderen, kinderen in Idlib, gerekruteerd door terroristen, op de vlucht voor terreur in Syrië, uitgehongerd tijdens de oorlog in Jemen.

Kon ik er maar iets aan doen. Ik zou er alles voor geven. Maar tijdens de oorlog verloor ik bijna alles.

Ik zink weg in hulpeloosheid.

Haar stem brengt me weer terug: „Ben je daar?

Ik zeg alleen maar – „Niemand kan je haten, mijn kleintje“.

Ze lacht en mijn hart klopt een paar maten sneller.

„Is Europa mooi, oom?“

„Ja, maar niet zo mooi als jij, kleintje.“

Ze lacht weer, en maakt de wereld er mooier mee.

„Oom, haten de Europeanen ons? Ik hoorde papa zeggen dat ze de terroristen steunen, dat ze ons straffen.“

Ik denk dat je altijd onderscheid moet maken tussen de politiek en de mensen.

Europeanen zitten gevangen in hun eigen hamsterwiel.

Sommigen hebben het te druk met zichzelf om aan ons te denken. Sommigen zijn geobsedeerd om achter geld aan te rennen, dus ze hebben helemaal geen tijd om over iets anders na te denken. Sommigen denken dat ze superieur zijn aan ons en willen ons vertellen wat we moeten doen. Sommigen worden te zeer belast door hun eigen geschiedenis. Sommigen denken: Syrië! Oh, dat is ver weg….

Dezelfde fout hebben we gemaakt toen de oorlog uitbrak in Afghanistan en later ook aan onze grenzen in Irak. We dachten dat we veilig waren.

Oorlog is als een vreselijke ziekte. Je denkt dat het alleen de anderen overkomt.

Ik zeg: „Ze haten ons niet, ze kennen ons gewoon nog niet zo goed.“

„Dan leren ze ons kennen via jou, oom. Vertel ze over ons.“

„Dat probeer ik te doen, kleintje. Ik heb hier ook veel geweldige mensen ontmoet.“

„Op een dag wil ik naar Europa komen om ze te leren kennen.“

Europa staat hier al lang hoog aangeschreven. Maar het huidige Europa van de militaire operaties is niet langer het Europa van de jaren ’70. Bovendien maakt men een grote fout als men de Europeanen idealiseert, omdat men te veel van hen verwacht. Ook zij kunnen gemanipuleerd worden en vallen voor propaganda. Vooral in Europa is de misleiding groot, omdat de Europeanen een belangrijke doelgroep van de oorlogsmachines zijn.

Vier jaar geleden legde ik een zware afstand af om het kwaad achter me te laten en ontdekte ik hoe wijdverbreid zijn vrienden en aanhangers zijn. Nu zit ik alleen in mijn kamer en heb ik niet de kracht om ertegen te vechten.

Ik ben moe, ik ga liggen.

Haar stem onderbreekt mijn gedachten weer:

„Jij, ik moet nu gaan dansen! Zorg goed voor jezelf! Mama maakt zich zorgen om jou, ze zegt: „De wereld is niet veilig“.

De kleine danst op haar tenen terwijl de wereld op een hete plaat danst.

Het nieuws bericht: „De NAVO heeft 50 atoombommen opgeslagen in Turkije“ (5).

Pas op, kleintje, de planeet zit vol met explosieven.

Een koude, aangename trein rijdt door het gekantelde raam, trekt langzaam de warmte uit een uitgeput lichaam, verleidt me om te slapen en belooft rust aan mijn ziel. Maar voordat ik mijn ogen sluit, zal ik mezelf bij elkaar zoeken en iets bedenken. Ik zal alles voor je regelen.

Ik heb een tijdmachine, ik heb hem acht jaar teruggezet. We hebben zojuist een prachtig gedecoreerd pakket (6) ontvangen met daarin de 3e Wereldoorlog.

Ik zeg: Nee, bedankt, we worden niet voor gek gehouden.

Ik schilder er een lachend gezicht op en stuur het terug naar Londen (7) (8), Washington (9) (10), Riyadh, Ankara en Tel Aviv (11) (12) (13).

Ik doe de deur dicht en zie ze van een afstand toekijken hoe ze van woede uitbarsten.

Nu komt alles weer goed.

Welterusten, kleintje.

Bronnen:

+++

Met dank aan de auteur voor het recht om te publiceren.

+++

Geef een reactie Reactie annuleren