DONEER EN STEUN ONS WERK
DONATE AND SUPPORT US:
IBAN: NL10 SNSB 0902 6349 33
Verhaal: Sara Abed, vertaald: Sonja van den Ende
DAMASCUS- (S. Abed) We zullen het verhaal vertellen van Shadi, een man die werd gemarteld gedurende 33 dagen nadat hij ontvoerd en gegijzeld was door het “Vrije Syrische Leger = FSA,” een terroristische groep die gefinancierd wordt door de VS en de EU.
De ontmoeting met Shadi
Mint Press e.a. schreven al eerder over een gruwelijke slachting die zich voordeed in Damascus in 2013. Dit was een bloedbad gericht tegen religieuze minderheden. De terroristen bestonden uit diverse groepen van al-Qaeda tot de leden van de “Vrije Syrische Leger”, buitenlandse huurlingen bewapend door de NAVO en de Arabische Golfstaten.
Een man genaamd Shadi stuurde video-opname van het bloedbad , in de hoop de waarheid over het bloedbad dat vrijwel genegeerd werd door de (westerse mainstream) media, te verspreiden. Maar al snel werd duidelijk dat Shadi meer had om over te praten dan alleen het bloedbad. Toen hem gevraagd werd over wat zijn eigen ervaring van de oorlog was, gaf hij een schokkend antwoord -door te vertellen dat hij was ontvoerd en gemarteld eind 2011.
“Con Artists”, Kidnappers en martelingen
Shadi werd geboren in Safita, een schilderachtige bergstadje in Syrië (bewoond door christenen en alawieten), waar hij woonde tot hij afreisde naar Europa om informatica te studeren. Hij keerde terug naar Syrië in 2005, werkzaam als consultant en heen en weer reizend tussen zijn thuisland en Europa voordat hij zich uiteindelijk vestigde in Syrië in 2011. Het begin van het conflict, hij kon daardoor geen werk meer vinden in zijn gebied in Syrië, dus begon hij met werken op afstand, als freelance programmeur, daardoor verdiende hij redelijk goed geld.
Het zag er goed uit voor hem, totdat zijn wegen kruisten (online) met een vrouw genaamd Diane Conti in 2011. Shadi ervoer dat ze een Amerikaanse burger was die in Turkije woonde en dat haar man overleden was. Door hun online conversaties, vertelde ze hem over een school in Turkije, die dicht bij de Syrische grens lag. Ze overtuigde hem ervan dat hij een opleiding kon volgen bij deze school, dat zou leiden tot een beter leven weg van het door oorlog verscheurde Syrië.
Op dat moment waren er geen vluchten meer van Syrië naar Turkije, dus Shadi moest, om er te komen, reizen naar Beiroet. Van Beiroet, nam Shadi een vlucht naar Diane, die in de stad Gaziantep leefde. Na een maand in deze stad geleefd te hebben en haar Diana C beter te leren kennen, zag hij schokkende dingen- haar verhaal over de school en haar eigen achtergrond was volledig gefabriceerd. In werkelijkheid zat ze zwaar in de schulden en had gepland om Shadi te strikken en hem zover te krijgen haar schulden te betalen voor haar. Ook bleek Gaziantep een bolwerk van terroristen te zijn, huurlingen die afreisde naar Syrië om daar Syrische burgers te vermoorden en in opdracht van de VS en EU de regering, alawieten, christenen en seculiere te elimineren (we weten nu dat vele zogenaamde activisten hun bolwerk vanuit deze stad hadden, zo ook Bana het “nep”” twittermeisjed).
Shadi begon plannen te maken om te ontsnappen. Hij ervoer toen dat Diana Conti al aanspraak had gemaakt op zijn resterende financiële middelen, evenals zijn persoonlijke documenten had ingenomen. Hij moest wachten tot het juiste moment om deze terug te “stelen” en te ontsnappen. Zodra hij daartoe in staat was, besefte hij dat hij niet meer genoeg geld om naar Beiroet te vliegen, dus hij besloot om risico’s te nemen door per bus en auto naar de stad Manbij (Syrië) te reizen, ondanks het feit dat hij zich ervan bewust was, dat de terroristische groepering Jabhat al-Nusra geïnfiltreerd was in het gebied.
Het was tijdens het reizen tussen Aleppo en Damascus dat er onheil in de lucht lag. Shadi moest voor het nemen van een bus, aan de bestuurder zijn ID bewijs afgeven (dit is gebruikelijk in Syrië) aan het begin van de reis, die hij aan het eind weer terug zou krijgen. Later bleek dat de bestuurder samenwerkte met terroristische organisaties in het gebied en dat hij de terroristen getipt had dat Shadi uit Safita was, hetgeen erop zou wijzen dat hij alawieten (lid van een bepaalde tak van de islam is, Shadi is een veel voorkomende naam bij alawieten) was en dus een vijand van hen.
De bus bestuurder nam een omweg en stopte in een dorpje in de buurt van de stad Hama, leverde Shadi uit aan terroristen, die zijn beulen zou worden.
33 Dagen marteling
De gewapende terroristen die zaten te wachten deden zich voor als zouden ze een checkpoint hebben om te zoeken naar ongewenste elementen om hun ware bedoelingen te verbergen voor de andere passagiers. Zij vroegen aan Shadi om uit de bus te stappen, zij blinddoekte hem en namen hem mee naar een huis dat was omgebouwd tot een gevangenis, compleet met metalen staven voor de ramen.
Shadi zei dat zijn ontvoerders, vier, sektarische huurlingen waren en beledigingen naar hem uitte, sektarische beledigingen. Hij leerde tijdens zijn gevangenschap dat het vier Syrische mannen waren (moslimextremisten – moslim broederschap) met een diepgewortelde haat tegen religieuze minderheden. Shadi herinnerde ook dat ze zwaar bewapend waren – waarschijnlijk Amerikaanse en Israelische wapens, omdat ze behoorden tot de terroristen die werden getraind en gefinancierd door de Verenigde Staten, in samenwerking met de golf-landen en de EU.
Hun misbruik had vele vormen. Hoewel hij pleitte dat hij niet religieus was, noch in het leger geweest was, gebruikte zijn ontvoerders beledigingen die vaak werden gericht op degenen die voor het Syrische leger en de overheid waren en die ondersteunen. Hij ontving frequente slagen met zware elektrische kabels – het waren dikke en schurende kabels, die sneden in zijn schouders, zo diep, dat het bot zichtbaar werd.
Ze zouden zelfs zijn ouders bellen, zodat die hem hoorde schreeuwen van de pijn van zijn marteling. In eerste instantie vroegen zij om losgeld, die zijn familie zou betalen, maar na de ontdekking door enkele van de terroristen van zijn documenten in zijn koffertje, werd duidelijk dat hij familie in hoge politieke posities had, hun eisen veranderde. Ze zeiden dat ze hem zouden bevrijden in ruil voor een van hun eigen terroristen, die in de gevangenis zat, een eis die zijn familie niet in staat was om tegemoet te komen.
Hoewel ze hem eten gaven, droog brood en water, gaven ze hem nauwelijks genoeg water om te overleven. Hij mocht naar buiten gaan om naar het toilet te gaan, eenmaal per dag of soms twee, met een bewaker om ervoor te zorgen dat hij niet weg zou lopen. Zijn ontvoering was aan het einde van het jaar dus het was erg koud – zijn ontvoerders waren uiteindelijk akkoord om hem een deken te geven wanneer hij sliep, want ze wilde niet dat hij te ziek zou worden.
Bevrijding voor Shadi
Op dit punt in het interview, werd Shadi heel erg emotioneel . Men kan zich voorstellen hoe traumatiserend deze ervaring was voor hem was. Hij zei dat het moeilijk was om erover te praten , maar stond erop dat zijn verhaal vertelt wordt!
Hij zei verder dat hij ,tijdens zijn ontvoering begon te bidden. Hij bad elke dag naar god wat hij kon doen voor zijn ontsnapping. Hij bad en hoopte dat hij zou worden gered door het Syrische leger. Hij zei dat hij nooit de hoop had verloren, en geloofde dat het slechts een kwestie van tijd was voordat hij zou worden gered.
Shadi’s gebeden, zoals later bleek, werden beantwoord. Hij werd gered op eerste kerstdag van 2011, toen de Syrische strijdkrachten werden getipt over zijn locatie en kwamen hem redden en bevrijden.
Shadi’s verhaal is het verhaal van Syrië. Shadi trouwde een paar jaar geleden en is nu gelukkiger dan men zou denken, gezien de afschuwelijke ervaring die hij doorstaan.
Shadi en Syrië zijn het gezicht van de onderdrukking, vernedering en vernietiging. Zij vertegenwoordigen een land dat een bloedend hart heeft, bedacht en uitgevoerd door huurlingen en hun meesters, terroristen, die opdracht hadden van de VS en EU om Syrië kapot te maken onder het mom van Dictator Assad, zoals het westen vele male gedaan heeft, in Irak, Afghanistan, Libië, dit zijn maar voorbeelden van wat ik zal noemen terroristische landen zoals de EU en de VS, maar de as van het verzet zal overwinnen, niets kan de strijdlust en hardnekkigheid van de Syriërs breken!
De standpunten in dit artikel zijn van de auteur zelf!
Bron:
