Onderstaande analyses is van een lezer, die zich verdiept heeft in de kwestie rondom Eritrea, het land ook recent bezocht om met eigen ogen te zien, hoe het er werkelijk is:
Het internationale congres voor Eritrese jongeren dat gehouden zou worden in Veldhoven (Nederland) werd verboden omdat er een groepje amokmakers (enkele 10 tallen) waren “ingehuurd” om stampei te maken bij de ingang van het conferentiecentrum.
(REDACTIE: Het geheel doet denken aan de George Soros organisatie, die wereldwijd zogenaamde “color revoluties” willen doorvoeren. Eigenlijk is het ordinaire landroof en vooral wordt meestal de bevolking er de dupe van: IMF leningen, privatisering (uitverkoop van je land).
De aanleiding voor de burgemeester en zijn politieke vrienden om het congres te verbieden, omwille van de “veiligheid”. Behalve die enkele amokmakers is er geen enkel probleem m.b.t. de veiligheid in het geding geweest. De wereld op zijn kop, enkele amokmakers slagen er in om een congres met enkele honderden deelnemers te laten verbieden omwille van de “veiligheid”.
De wens om het congres NIET te laten doorgaan was er al langer, de aanleiding om te verbieden –een meer gebruikte methode in Nederland- was vlug gevonden!
Een politiek beleid, met als initiator de VS, is om in Eritrea te komen tot een “regime Change”. De huidige regering is naar VS-normen niet coöperatief genoeg, wil varen op eigen koers en streeft vooral ook naar een eenheid /samenwerking voor Afrika, om te beginnen alleen al in de Hoorn van Afrika. Eritrea laat zich de les niet lezen. Op eigen krachten steunen was het devies gedurende de meer dan 30-jarige oorlog en dat uitgangspunt ligt er zeer zeker nog.
Om het streven van “regime change” te realiseren worden diverse politieke en economische stappen gezet. Een voortdurende oorlogsdreiging vanuit Ethiopië, hetgeen natuurlijk gevolgen heeft m.b.t. het in stand houden van leger, dienstplicht en investeringen die niet gedaan kunnenworden, … .
Een actief asielbeleid voor Eritrese jongeren –gemakkelijk asiel verlening in Europa / Nederland met goede vooruitzichten voor asielvragers die naar hun thuisland hun penibele situatie verzwijgen of verdonkeremanen als ze hier zijn en met succesverhalen komen die ver bezijden de waarheid liggen.
De economische blokkade door de VS, in zekere zin doorbroken door de Chinezen e.d. Olie kreeg Eritrea vroeger vanuit Libië, maar sinds de val van Kadafi is dat voorbij.
ERITREA:
Eritrea, officieel de Staat Eritrea (Tigrinya: ሃገረ ኤርትራ , Hagere Ertra, Arabisch: دولة إرتريا , Dawlat Al-Iritriyya), is een land in het oosten van Afrika. Het grenst in het noordwesten aan Soedan, in het zuiden aan Ethiopië, in het zuidoosten aan Djibouti en in het oosten en noordoosten aan de Rode Zee. Het is enkele decennia een provincie van Ethiopië geweest. Sinds 1991 is het land onafhankelijk en in 1993 werd het bij de VN als onafhankelijk land erkend. Onder andere omdat het Ethiopië van de Rode Zee afsnijdt, blijven de spanningen tussen beide landen voortduren.
Eritrea was al door veel machten bestuurd toen het in 1885 werd gekoloniseerd door Italië. Italiaans-Eritrea bleef Italiaans bezit tot 1941 toen Italiaanse troepen door de geallieerden uit het gebied werden verdreven. Eritrea werd een Britsprotectoraat. Tot 1943 zouden de Italianen in Eritrea nog een guerrillastrijd voeren tegen de Britten.
In 1950 besloten de Verenigde Naties dat Eritrea deel van een federatie met Ethiopië zou worden. Op 2 december dat jaar ging de federatie van start. Eritrea kreeg een eigen parlement en ambtenarenapparaat. Tevens verkregen afgevaardigden van Eritrea het lidmaatschap van het parlement van Ethiopië. In 1961 werd de federatie door keizer Haile Selassie van Ethiopië ontbonden. Velen in Eritrea waren het hiermee oneens en er volgden vele protesten, vooral van studenten. In 1962 werd het Eritrese parlement afgeschaft en werd Eritrea door de keizer de veertiende provincie van Ethiopië gemaakt. Toen was de Eritrese Onafhankelijkheidsoorlog echter al gestart: in september 1961 nam het Eritrean Liberation Front (ELF) de wapens op tegen de Ethiopische regering. In 1971 zou het Eritrean People’s Liberation Front (EPLF) zich uit het ELF losmaken. Tweemaal zouden deze groepen met elkaar in gevecht raken, de Eritrese Burgeroorlogen, waarna het EPLF als sterkste uit de strijd kwam.
In 1991 eindigde de onafhankelijkheidsoorlog met een overwinning van de Eritrese rebellen over het Ethiopische regeringsleger. In 1993 stemde een ruime meerderheid van de bevolking voor onafhankelijkheid. Sindsdien is Isaias Afewerki president van Eritrea.
In 1998 brak een nieuwe grensoorlog met Ethiopië uit (de Eritrees-Ethiopische Oorlog), waaraan op 12 december2000 onder auspiciën van de Verenigde Naties een einde kwam. Van 2000 tot 2008 was er in het grensgebied een VN-vredesmacht (UNMEE) gestationeerd, in afwachting van de definitieve vaststelling van het verloop van de grens tussen beide landen door een internationale commissie. Ethiopië wees het voorstel van de commissie af. Sindsdien is er sprake van een broze vrede.
