DONEER EN STEUN ONS WERK
DONATE AND SUPPORT US:
IBAN: NL10 SNSB 0902 6349 33
We hebben het allemaal weer gehoord, weer een minister is afgetreden van de VVD (de kapitalistische partij van Nederland), dit keer Hennis, minister van defensie, omdat het matrieel en outfit niet op orde is bij defensie, er 2 doden gevallen zijn (Nederlandse soldaten) tijdens een oefening en militairen zelf hun schoeisel en vesten moeten kopen, omdat het van slechte kwaliteit is. Siert een land dat tot de bijna rijkste van de wereld behoort niet.
Thierry Baudet van het Forum voor Democratie legde het “beeldelijk”uit wat er is mis, tijdens het debat in de 2e kamer.
Maar we kunnen ons beter afvragen, wat het Nederlandse leger überhaupt in Mali te zoeken heeft, net als trouwens alle zogenaamde andere “vredesmissies”!
Voordat ik de geschiedenis van het conflict hieronder weergeef, moet een detail genoemd worden, Bert Koenders, demissionair minister van Buitenlandse zaken, was speciaal gezant voor Mali.
Bert Koenders
In augustus 2011 werd Koenders speciaal vertegenwoordiger in Ivoorkust van secretaris-generaal Ban Ki-Moon van de Verenigde Naties. Op 17 mei 2013 werd Koenders door Ban benoemd tot hoofd van de VN-vredesmacht in Mali, MINUSMA. Deze volgde per 1 juli dat jaar de internationale troepenmacht op die er als reactie op de “zogenaamde”Malinese burgeroorlog was gestationeerd.
Het conflict in Mali
Twee Nederlandse VN-militairen zijn op 6 juli 2016 om het leven gekomen tijdens een explosie bij een oefening in Mali. De 24-jarige korporaal Roggeveld en de 29-jarige sergeant Hoving waren aan het trainen met een mortier en hierbij is iets misgegaan. De twee stierven aan hun verwondingen en een 23-jarige soldaat wordt nog behandeld. Waarom is Nederland eigenlijk in Mali; hoe kon een van de meest democratische landen in Afrika zomaar in wat genoemd wordt een burgeroorlog belanden?
Mali wordt onafhankelijk
In 1960 werd Mali onafhankelijk van Frankrijk en kwam de eerste democratisch gekozen president, Modibo Keïta, aan de macht. Voor Keïta grote hervormingen door kon voeren werd hij door middel van een staatsgreep in 1968 afgezet door Moussa Traoré. Traoré’s regeerperiode werd gekenmerkt door veel bloedvergieten. Hij ging onder andere de strijd aan met de nomadische bevolkingsgroep Toeareg. Pas in 1992 werden de volgende democratische verkiezingen gehouden.
Ontevredenheid bevolking
In het noorden van Mali waren er in 2012 diverse rebellengroeperingen actief die allen tegen het Malinese leger streden om zo meer bestaansrechten en – in sommige gevallen- macht te verkrijgen in de regio. Er zijn meerdere oorzaken aan te wijzen voor de ontevredenheid van de Malinezen met de regering: hun autonomie werd en wordt nog steeds beperkt door de invloed van het koloniale Frankrijk wat weer ingegrepen heeft in een land waar ze wederom niets te zoeken hebben. Daarna zorgde beleidsmaatregelen van het IMF voor een afname in de welvaart en meerdere grote droogtes zorgden voor armoede en leed. Je dagen en souvereiniteit zijn geteld als je het IMF (International Monetair Fund) binnenlaat en je totaal afhankelijk wordt van hun leningen en een grote schuld opbouwt, daardoor wordt je afhankelijk van opgelegde verplichtingen van het IMF, maar ook andere bedrijven (mulitnationals) hebben vrij spel, zoals het zaden bedrijf Monsanto, het ontginnen van rijkdommen zoals goud, uranium en petroleum.
Opkomst islamitische strijders
Daarnaast zorgde de strategische ligging van Mali ervoor dat Mali in de afgelopen decennia de ideale doorvoerroute werd voor de internationale drugshandel. Bijkomende problemen door drugshandel zorgden voor groeiende ontevredenheid over de regering onder de bevolking. Ondertussen begon in de jaren negentig het islamitische extremisme om zich heen te grijpen. Saoedische welgestelden financierden vooral in Noord-Mali scholen, ziekenhuizen, waterputten en moskeeën en probeerden via deze weg zoveel mogelijk de islam te verspreiden. Door de tekortkomingen van de regering aan te wijzen en zelf oplossingen te bieden groeide de aanhang en de macht van jihadistische bewegingen in Mali.
Maar dat is niet de hoofdzaak, deze kwam met de vernietiging door de VS en NATO van Libië, waar zij Muammar Ghaddafi door zogenaamde rebellen lieten vermoorden (rebellen gefinancieerd door het westen) en zo Libië in een totale anarcchie stortte.
De Toeareg, de bijna grootste bevolkingsgroep in Mali, zijn en waren een strijdbaar, soeverein nomadenvolk, die meevochten met Ghadaffi toen Libië door het westen de oorlog werd verklaard.
De Toeareg zijn een Berbervolk van nomadische veetelers in de Sahara en Sahel.
De naam Toeareg komt waarschijnlijk van ‘Targa’, de naam die zij zelf geven aan de regio Fezzan in Libië. Veel Toearegstammen traceren hun oorsprong naar deze streek, of streken in Noord-Algerije en Zuid-Marokko, met name de Tafilalt en Ktawa. Uit hun taal, het Tamasheq, valt op te maken dat de Toeareg in ieder geval contact hebben gehad met Romeinse en Fenicische bewoners van Noord-Afrika, voor zij in zuidelijke streken belandden. De Toeareg kennen een eigen schrift – het Tifinagh – dat direct van het Fenicisch alfabet is afgeleid. In Mali (tamasheq-alphabet sinds 1967, gewijzigd in 1982) en Niger (tamajaq-alphabet sinds 1999) hebben de Toeareg een op het Latijnse schrift gebaseerd alfabet.
Een andere naam die de Toeareg voor zichzelf gebruiken is Kel Tagelmoust dat ‘gesluierden’ betekent. De Toeareg zijn vooral bekend geworden vanwege het feit dat bij dit islamitische volk de mannen hun gezicht sluieren, en de vrouwen niet. De traditionele tagelmust of eghewid is een combinatie van een gezichtssluier en een tulband. In het Arabisch worden de Toeareg daarom ook wel Mulathimin genoemd, dat eveneens ‘gesluierden’ betekent.
Oorlog met Frankrijk
Vanaf het begin van de 19e eeuw vormden de Toeareg de belangrijkste politieke macht in de Sahara en delen van de Sahel. Naburige volken, zoals de Songhai, en de belangrijkste handelssteden in de Sahara, zoals Timboektoe, Agadez, Ghat en Murzuk, stonden onder hun gezag.
Het woongebied van de Toeareg werd rond het begin van de 20e eeuw veroverd door de Fransen. De verovering van hun gebied was pas in 1905 compleet, met de overgave van de stammen in de Adaghbergen (nu in Mali) aan het Franse gezag in het Algerijnse stadje In Salah. Het zuidelijke Toeareggebied ging op in Frans-West-Afrika, het noordelijke deel in Frans-Algerije, terwijl het uiterste noordoosten onder Italiaans-Libië kwam te vallen.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog kwamen een aantal Toearegstammen in opstand tegen het Franse gezag, in de hoop op hulp van het Ottomaanse Rijk dat tegen Frankrijk vocht. Die hulp bleef beperkt tot de levering van kleine hoeveelheden wapens. De laatste opstandelingen werden in 1922 door Franse troepen verslagen.
Koloniale tijd
Tot de jaren vijftig bleef het gebied rustig. De economische welvaart van het gebied nam toe voor wat betreft de veeteelt, maar had te lijden onder het afnemende belang van de karavaanhandel. De ontdekking van delfstoffen in de Sahara (aardolie, aardgas, ijzererts, fosfor, uraniumerts) in de jaren vijftig viel samen met de geleidelijke Franse dekolonisering van Afrika.
Na de onafhankelijkheid van de Franse koloniën werd het woongebied van de Toeareg opgedeeld tussen vijf verschillende staten: Algerije (1962), Libië (1951), Mali (1959/60), Niger (1960) en Burkina Faso (Opper-Volta, 1960). Onder de Toeareg zelf heerste de mening dat zij hun zelfstandigheid terug wensten zonder deel uit te maken van de nieuwe onafhankelijke staten.
Toearegopstanden
In 1963 kwamen de stammen van de Adaghbergen in Noord-Mali voor het eerst in opstand tegen de Malinese overheid. De opstand werd in 1964 neergeslagen. Een tweede opstand volgde tussen 1990 en 1998, en een derde in 2006. In alle drie de opstanden speelde een beperkt aantal mannen uit de regio Kidal in Mali een hoofdrol. In Niger kwamen de Toeareg tussen 1992 en 1998 tegen de overheid in opstand. De belangrijkste eisen in alle opstanden waren politieke autonomie, meer geld en aandacht voor sociale en economische ontwikkeling in Toeareggebied, en betere vertegenwoordiging in het staatsapparaat.
Begin 2012 riepen Toeareg in een olierijk gebied in Noord-Mali een eigen staat uit en begonnen met steun van Arabische en Songhaistrijders een opstand. Veel Toeareg dienden daarvoor in het leger van Libië en kozen de kant van Muammar al-Ghadhafi maar werden verdreven en verslagen door de Nationale Overgangsraad en door NATO/VS. Mede door hun superieure Libische uitrusting slaagden de Toeareg er in februari en maart in om steeds meer steden in Noord-Mali te veroveren op het regeringsleger, dat zich te slecht bewapend voelde door president Amadou Toumani Touré. Tegen hem pleegde een groep regeringssoldaten op 22 maart 2012 een staatsgreep omdat hij de veiligheid van de bevolking tegen de Toearegrebellen niet meer zou kunnen garanderen. De opstandelingen maakten van deze gelegenheid gebruik om verder op te rukken: Op 31 maart werd Gao veroverd en een dag later Timboektoe, de laatste stad in het door de opstandelingen geclaimde gebied dat nog niet in hun handen was. Vervolgens riep de door Toeareg gedomineerde MPLA de onafhankelijke staat Azawad uit.
Nationalistische en islamitische rebellen werken samen
Uiteindelijk sloegen de islamitische strijders en de nationalistische Toeareg-rebellen in januari 2012 de handen ineen en vochten om het bezit van Noord-Mali tegen het slecht bewapende regeringsleger. Het regeringsleger vreesde voor zijn positie en pleegde eind maart 2012 een staatsgreep in de hoop de rust in het land te kunnen herstellen. Het gewenste effect bleef uit, de rebellen vochten verder en de internationale gemeenschap keurde de staatsgreep af. In de zomer van 2012 werd het verbond tussen de nationalisten en islamitische strijders verbroken door onderlinge meningsverschillen en afwijkende visies over de toekomst van Mali.
De MNLA sloot een verbond met Al-Qaeda verbonden groepen in de regio en daarna volgden de overwinningen elkaar snel op. De beterbewapende en rijkere extremistische groepen kregen de overhand en namen de strijd over.
Van een vrij Azawad, de regio waar de Malinese Toearegs leven, veranderde de focus van de opstand naar een streng islamitische staat voor heel Mali.
Duizenden Malinese en buitenlandse islamisten veroverden Konna, een strategisch gelegen dorp op 600 kilometer van de hoofdstad Bamako, Frankrijk greep in en het Franse leger dreef hen terug naar het noorden van het land en over de grenzen.
Sindsdien proberen de Fransen zij aan zij met het Malinese leger en een VN-macht de rust in de regio te herstellen, maar dat gaat verre van vanzelf.
De Touareg, de oorspronkelijke bewoners van Mali en zoals we al lazen, woonden in heel Afrika en worden nu aangezien als terroristen, terwijl zij alleen voor onafhanlijkheid strijden, zowel van de Fransen en de imperialistische EU en AFRICACOM ( de bezettingsmacht van de VS, die onder het mom van vrede en democratie, grote delen van Afrika bezet).
We weten dat Al-Queda en Al-Nusra en zelfs IS ( voorheen ISIS) gemaakt en gefinancieerd zijn door diverse landen in het westen, Saoedie Arabië e.a. Het westen Ghadaffi uit de weg heeft geruimd en zo vrij spel gegeven aan de door hun bewapende, getrainde en gesponsorde terroristen, zodat zij via AFRICACOM, NATO e.a., de zogenaamde democratie en vrede dan komen herstellen. Ordinair landjepik met imperialistische doelen!
Nederland in Mali
Nederland levert sinds 2014 een aandeel aan de operatie in Mali. Als lid van de Verenigde Naties probeert Nederland bij te dragen aan een oplossing van het conflict door het zenden van materieel, militairen (450) en politietrainers (30). Ook heeft de Luchtmacht 4 Apache-gevechtshelikopters ingezet om de regio te stabiliseren.
Bron: Wikipedia, ministerie van Buitenlandse zaken
