DONEER EN STEUN ONS WERK
DONATE AND SUPPORT US:
IBAN: NL10 SNSB 0902 6349 33
Zes jaar geleden, op 20 oktober 2011, werd Muammar Gaddafi vermoord en op de lijst geplaatst, op een lange lijst van Afrikaanse revolutionairen, door het westen dictatoren genoemd, die door het Westen werden vermoord, omdat ze droomden van continentale onafhankelijkheid.
Eerder die dag was Gaddafi’s geboortestad Sirte bezet door militairen met westerse ondersteuning, na een maand van lange strijd waarbij de NAVO en haar zogenaamde “rebellen”-bondgenoten de stad’s ziekenhuizen en huizen met de grond gelijk hadden gemaakt, water en elektriciteit niet meer functioneerde en zij in het openbaar verkondigde dat ze de inwonners van de “stad”zouden laten verhongeren. De laatste verdedigers van de stad, waaronder Gaddafi, vluchtten uit Sirte die bewuste ochtend, maar hun konvooi werd onderschept en gestraft door de gevechtsvliegtuigen van de NAVO die 95 mensen in een luchtaanval doodde. Gaddafi ontsnapte maar werd kort daarna gevangen genomen. Ik zal de gruwelijke details, die de westerse media over de hele wereld als een triomfantelijke smulfilm uitzond besparen, hij werd in ieder geval gemarteld en uiteindelijk doodgeschoten, laten we het daarop houden.
We weten nu, door de getuigenis van de belangrijkste Libische bondgenoot Mahmoud Jibril van de NAVO, dat en dat moet echt serieus genomen worden, het een buitenlandse agent was, waarschijnlijk Frans, die de fatale kogel heeft geleverd. Zijn dood was de optelling van zeven maanden NAVO-agressie, van een campagne tegen Gaddafi en zijn regering, het Westen had zijn moord en de chaos meer dan drie decennia voorbereid.
Toch was het maar de openingssalvo van een nieuwe oorlog – de oorlog voor de militaire rekolonisatie van Afrika.
Het jaar 2009, twee jaar voor de moord van Gaddafi, was cruciaal voor de relatie tussen de VS en Afrika. Ten eerste omdat China de VS voorbij streefde en de grootste handelspartner van de wereld werd en ten tweede omdat Gaddafi verkozen werd tot president van de Afrikaanse Unie.
Het belang van beide voor de daling van de invloed van de VS op de wereld kon niet duidelijker zijn. Terwijl Gaddafi pogingen ondernam om Afrika politiek te verenigen, politiek te verbinden en de hoeveelheden Libische olie-rijkdom gebruikte om van deze droom een realiteit te maken, had China het monopolie van het Westen over exportmarkten en beleggingsfinanciën overgenomen. Afrika hoefde niet meer naar het IMF te gaan voor leningen en China zou investeren in Libië en de rest van Afrika. De westerse economische overheersing van Afrika was bedreigd als nooit eerder.
Het antwoord van het Westen was natuurlijk een militaire. Economische afhankelijkheid van het Westen – China kapot maken – zo zou Afrika vervangen worden door een nieuwe militaire afhankelijkheid. Als Afrikaanse landen niet langer zouden wachten op westerse leningen, exportmarkten en beleggingsfinanciering, zouden ze in een positie moeten worden gebracht waar zij zouden moeten wachten op westerse militaire hulp.
Daarom AFRICOM – het nieuwe ‘Afrikaanse commando’ van het Amerikaanse leger – gelanceerd, door George W. Bush, niet een enkel Afrikaanse land zou het eens zijn om het hoofdkwartier in haar land te hebben. In plaats daarvan werd het gedwongen tot een kantoor in Stuttgart, Duitsland te openen (Nederland had beter geweest als “brievenbus”land). Gaddafi had de Afrikaanse oppositie tegen AFRICOM geleid, werd door memo’s, door WikiLeaks werden onthuld.
Immers, zoals Mutassim Gaddafi, hoofd van de Libische veiligheids dienst, in 2009 aan Hillary Clinton heeft uitgelegd, had Noord-Afrika al een effectief beveiligingssysteem , door de ‘standby forces’ van de Afrikaanse Unie enerzijds en CEN-SAD anderzijds. CEN-SAD was een regionale veiligheidsorganisatie van de Sahel en de Sahara landen, met een goed functionerend beveiligingssysteem, met Libië als leider. De geavanceerde Libische-geleid anti-terroristische organisatie betekende dat er gewoon geen behoefte was aan een Amerikaanse militaire aanwezigheid . Het werk van westerse “thinkthanks” moest toen zo’n behoefte creëren.
De vernietiging door de NAVO van Libië heeft tegelijkertijd drie strategische doelen behaald voor de plannen van het Westen voor de militaire uitbreiding in Afrika. Uiteraard was het grootste obstakel en tegenstander van deze uitbreiding, Gaddafi zelf. Met Gaddafi weg en met een pro-NAVO/VS-marionetregering in Libië, was er geen kans meer dat Libië als een krachtig land zou optreden tegen het westerse militarisme. Integendeel, de nieuwe regering van Libië zou volledig afhankelijk zijn van hen.
Ten tweede betekende de agressie van de NAVO een totale ineenstorting van het effectieve Noord-Afrikaanse veiligheidssysteem, dat door Libië werd geleid. En ten slotte veranderde de NAVO’s vernietiging van de Libische staat het land in een anarchistische bende van dood en verderf. Terroristische groepen waren toen in staat om Libië’s militaire arsenalen te plunderen, trainingskampen op te zetten en deze te gebruiken om hun activiteiten over de hele regio uit te breiden.
Door de verspreiding van deze terroristische groepen in de regio te verzekeren, hadden de westerse machten de vraag om hun militaire bijstand, die tot dan niet bestond gecreëerd.
Door dit zijn er toenemende dodelijke terreuraanvallen op het continent, waaronder in Burkina Faso, Burundi, Kameroen, Centraal-Afrikaanse Republiek, Tsjaad, Ivoorkust, Democratische Republiek Congo, Ethiopië, Kenia , Mali, Niger, Nigeria, Somalië, Zuid-Soedan en Tunesië.
Dit is het Afrika-beleid wat Trump heeft geërfd. En Trump laat het met alle vrolijkheid en domheid escaleren.
Wat de Trump-administratie doet, zoals het in vrijwel elk beleidsterrein doet, is het vroegere beleid van haar “voorgangers”met het ijzeren vuist uit te breiden. Trump heeft met zijn open minachting voor Afrika effectief de ontwikkelingshulp van de VS voor Afrika beëindigd, waardoor het algehele niveau van de Afrikaanse hulpverlening met een derde werd gekort en de bevolking weer uithongert en er mooie nieuwe TV acties kunnen komen om de westerse bevolking voor het beleid van hun “masters”te laten betalen!
Dus zullen komende deccenia honderduizenden Afrikaanse vluchtelingen naar Europa komen!
