Gesprekken uit Syrië … Dara’a – de eerste maand, het verhaal van een soldaat

DONEER EN STEUN ONS WERK

DONATE AND SUPPORT US:

IBAN: NL10 SNSB 0902 6349 33

Afbeeldingsresultaat voor daraa the war that killed soldiers

De Westerse media noemen Dara’a als de geboorteplaats van de revolutie, waar de Syrische soldaten en politieagenten zogenaamde ‘vreedzame’ demonstranten vermoord hebben. Deze mythe blijft overeind bij de westerse media tot op de dag van vandaag, zo’n 6 jaar jaar later.

Terwijl er een (westers) bezoek plaatsvond in Damascus, afgelopen jaar, hadden zij de kans om een jonge soldaat die in Dara’a was, tijdens het begin van de zogenaamde ‘vreedzame protesten in Syrië te interviewen. Dit is zijn verhaal:

Ik wil graag weten wat uw eerste ervaring was op die eerste dag?

Soldaat: Ik zal u vertellen hoe we wisten wat er gaande was. We waren in het hoofdkwartier in Damascus, niet wetende dat er iets gaande was in het land. En dat was 15 maart 2011. We waren TV aan het kijken en konden zien wat er gebeurde in Egypte,Tunesië en andere landen en we zeiden dat dit niet kon niet gebeuren met ons land.

Dus op 15 maart pakte ik mijn koffers om af te reizen van Damascus naar mijn woonplaats voor moederdag, dat is 21 maart in Syrië . Dus, op 15 maart, vroeg ik vakantie aan. Alle soldaten die voor vakantie vroegen, kregen ook vakantie. Dezelfde nog, moesten wij ons plotseling verzamelden, maar we wisten niet waarvoor. Ze zeiden dat soldaten die getrouwd waren mochten gaan en vrijgezellen moesten blijven. Dus, wij waren met 200 (vrijgezellen) soldaten en ze vertelden dat wij ons volledige uniform moesten dragen en gaven ons wapenstokken. Tot op dat moment wisten we nog steeds niet wat er aan de hand was.

Knuppels? Geen munitie?

Soldaat: Nee, nee, niet eens een persoonlijk wapen

Dus alles wat de westerse pers berichtte over wapens enzo … , was gewoon niet waar? We kregen te horen en het is ook zo, dat mensen op de straten gingen voor onvrede over droogte. Je moet hier ook iets begrijpen, gebieden als Dara’a, Deir Ezzor, Qamishli en Raqqa, wonen mensen die in stamverband wonen, du stamleden en die zijn anders dan mensen in steden. Dus het is genoeg voor voor hen, de stamleden, als je één van hen, beledigd wordt ! Stamleden helpen elkaar zonder te weten wat er gebeurd of wat de reden is, ze gaan elkaar verdedigen, omdat ze een stam zijn. Ze gebruiken niet hun verstand , ze noemen het fahdah, wat hulp betekent, gewoon hulp schreeuwen en iedereen zal gaan helpen. Oh mijn god dat is zo … dom, maar ze verdedigen hun stam. Dus dat is wat er gebeurde in Dara’a. Ze vertelde elkaar dat wij, soldaten klaar waren om op ze te schieten, dat we hun kinderen aan zouden vallen en met hulp van zogenaamde activisten/terroristen, die zich onder de bevolking bevonden zijn ze de opstand begonnen, het moet vermeld worden dat de activisten/terroristen bewapend waren!

Soldaat: Dus, het gebeurde die vrijdag om 13:00 uur nadat ze hun gebeden in de moskee hadden voltooid. We waren verrast dat ze niet uit alleen uit de moskee kwamen, ze kwamen uit andere buurten en straten en omringden ons. Zij bezette huizen, daken, straten, alles. En ze begon te schreeuwen Allah Akbar! Nadat ze ons omsingeld hadden, begonnen ze met het gooien van molotovcocktails en stenen, op ons, vanuit elke hoek, we waren erg verrast. We hadden de brandweer opgeroepen en de civiele politie , die vormden de eerste lijn tezamen met de oproerpolitie, die schilden en wapenstokken hadden. We waren erg verrast over het geluid van machinegeweren, niet alleen kalasjnikovs,ook AKs of zoiets zo te horen, ze schoten een heleboel kogels af en al mijn vrienden (soldaten) waren gedood of verwond. Veel (burgers) mensen raakten ook gewond en er waren niet genoeg ambulances om hen allemaal mee te nemen naar de ziekenhuizen.

Heb je gezien … waar de kogels vandaan kwamen?

Soldaat: Het kwam …vanaf het hoger gelegen gedeelte, wij waren in het in het lager gelegen deel van de stad. We werden beschoten van bovenaf. Een aantal van de demonstranten hadden geweren en pistolen. Hun aantallen begonnen te groeien groter en groter en het schieten werd steeds erger en het voor ons niet mogelijk om de sluipschutters te ontwijken, ja zelfs sluipschutters hadden ze op de daken, dus we moesten voor ons leven lopen en we konden geen aanval of verdediging uitvoeren, we hadden immers alleen wapenstokken. Veel van mijn kameraden zijn die dag vermoord!

Hoe voelde je je op dit moment?

Soldaat: Ongeloof, ik had niet verwacht dat dit zou gaan gebeuren. We wisten niet dat ze zouden schieten op ons, het doden van onze vrienden, het was ongelooflijk, echt er was geen aanleiding.

Ze waren beter georganiseerd dan verwacht?

Soldaat: Ja, ze waren georganiseerd zoals, elke groep dit doet, goed georganiseerd met voorbedachte rade. Dus, ze wisten wat ze deden.

Waren er buitenlanders bij?

Soldaat : Ik weet het niet zeker , we hebben ze niet direct in het gezicht kunnen kijken, ze droegen gezichtsbescherming. Mijn beste vriend werd neergeschoten, dus ik voelde woede en verdriet. Ik voelde woede, omdat we op deze manier in een hinderlaag werden gelokt en alles wat we hadden waren knuppels, we konden we ons niet verdedigen. We moesten rennen, ze schoten ons af als loslopend wild. En de demonstranten blokkeerde alle ingangen voor ambulances, die ons zouden kunnen redden. Ik droeg het lichaam van mijn beste vriend en het belangrijkste onszelf te beschermen totdat we in veiligheid waren. Terwijl we liepen, konden we zien hoe zo ook onze vrienden van de civiele politie vermoorden.

Hoe groot was het aantal demonstranten?

Soldaat: Duizenden. Ze riepen gewoon hulp in, vanuit alle wijken van Dara’a en iedereen kwam. Dus, we moesten ons terugtrekken, want het was voor ons de eerste keer dat we werden aangevallen en we wisten de weg niet goed in de stad en werden omringd door veel mensen en tegen die tijd wisten we echt niet wat er gebeurde. We renden letterlijk voor ons leven!

Tijdens onze vlucht door de straten, begonnen ze met van alles te gooien: stukken beton en plantenbakken, heet water, alles wat ze vonden gooiden ze naar ons. Vrouwen en mannen. Op de een of andere manier hebben we onze weg naar ons hoofdkantoor, bereikt. En we waren verrast dat toen we daar aankwamen ze het hoofdkantoor ook bezet hadden . Ze schreeuwden Allah Akbar, Allah Akbar en vrijheid, vrijheid en dat soort dingen. Ze vertelden ons, om een lijn in het hoofdkwartier te vormen, zodat we niet konden ontsnappen. Op het hoofdkwartier hadden we een grote vlag, van ongeveer 4 meter, die wilden ze gaan verbranden. De vlag was bevestigd op een grote ijzeren paal, die hadden de demonstranten gekocht en met touwen de vlag eraan gebonden, ze brachten de vlag naar beneden en verbrande hem. En ze begonnen weer met het gooien van molotov cocktails e.d.

Waren er wapens op het hoofdkantoor beschikbaar?

Ja en nadat dit alles gebeurd was kwamen er speciale orders van het kantoor van de president; Om alle politiebureaus te vergrendelen en alle kalasjnikovs en wapens op te pakken om je te verdedigen. Nu, ik ben er van overtuigd dat de leiding niet wist van wat er werd gepland voor het land . Aan het begin haatte we dit om te doen, maar we moesten ons verdedigen.

Okay, terug naar het politiebureau, je bent omringd, geen wapens …

De demonstranten schreeuwden naar ons, ‘als jullie dappere mannen zijn, kom naar buiten..’. We mochten niet naar buiten te gaan, orders, we bleven binnen, in het hoofdkwartier. We waren omsingeld voor een paar uur en toen gingen ze, de demonstranten, terug naar hun huizen. Daar zaten we dan met een gevoel van verdriet en zeer geschokt … wat was er gebeurd?

Je was gewond, er waren geen dokters toch?

Soldaat: De eerste dag waren er 15 martelaren (soldaten) 15. De gewonden konden we niet meer tellen zoveel waren het er . We begonnen met het bespreken van wat er gebeurd was en vroegen om bewapening, dat hebben ze ons niet geven. De TV’s waren weg (gestolen) en we wisten niet wat er gaande was. We hadden niets, geen tv, geen radio … niets te horen. Niks. We wisten gewoon niet wat er gaande was. Dus, we bleven in het hoofdkwartier de hele volgende week … we deden niets ; gewoon aan het wachten. De gewonden werden zo als kwaad verzorgd door mensen met medische ervaring, onder ons!

De volgende week vrijdag hetzelfde liedje, wij hadden de wapenstokken en zij vielen ons op dezelfde manier aan. Sommigen van ons weigerden naar buiten te gaan, zij weigerden, ze zeiden we worden de dood ingestuurd. De vrijdag erna gebeurde precies hetzelfde. Deze vrijdag begonnen vele van ons afscheid te nemen van onze families . Ik belde mijn moeder en zei dat ik waarschijnlijk niet meer terug zou komen. Vergeef me, bid voor mij, ik kom niet terug. We wisten echt niet of we levend terug zouden komen, we hadden geen wapens, alleen maar knuppels.

Had je iets van je moeder gehoord?

Mijn moeder heeft een hartaanval gehad, want ze kon er niet meer tegen, het nieuws. Zij zagen alles op de media zoals Al Jazeera die al deze leugens aan het vertellen waren, dat wij het waren die geschoten en gemoord hadden, al die leugens …

We bleven daar een volle maand, vier vrijdagen. Toen begonnen de demonstranten met het aanvallen van alle overheidsgebouwen, en vernietigden ze alle regering gebouwen. Maar nadat we de hoeveelheid wapens zagen die ze bij zich hadden mochten we naar het hoofdkantoor vertrekken. Zij begonnen weer te nu te schieten, Molotov cocktails etc.

Dus eindelijk, na 2 maanden in Dara’a, mochten we terug naar Damascus, er was inmiddels versterking gekomen vanuit Damascus om de demonstranten, die ik terroristen noem te ontwapenen. In Damascus kregen we eindelijk nieuws via internet en TV en we we waren verbaasd over de hoeveelheid leugens ze vertelden (zenders zoals Al-Jazeera-CNN, BBC en andere westerse zenders). Daarna zagen we video’s van hen al schietend op on, nadat ze beweerd hadden dat wij ze aangevallen hadden.

Zo is het gebeurd en niet anders!