De conferentie was gefocussed op “humanitaire hulp”, een breed begrip in de oorlog. Nog steeds wordt de Syrische regering en daarmee een groot deel van de Syrische bevolking “gedemoniseerd”, Assad heeft de oorlog gewonnen (voorbij gegaan wordt aan minstens twee-derde van de bevolking die achter hem en de regering staan). De bijna acht miljard dollar (hoopt de EU op te halen) zal worden besteedt (als het al besteedt wordt) aan de opvang van vluchtelingen en niet aan het schadeloos stellen van de verwoesting van Syrië. Dan kun je argumenteren dat ook de Russen en het Syrische leger gebombardeerd hebben, maar als het westen niet het “regime-change” plan in werking gesteld hadden en de jihadisten gesponsord hadden, waren er niet zoveel vluchtelingen en geen verwoesting. De Syrische regering had zelf haar problemen opgelost. De “mantra” burgeroorlog is totaal uit haar context genomen. Dit is de tactiek van regime-changes, het bewapen van de oppositie. De hel zou losbreken als Rusland en/of andere landen, de Europese oppositie zou gaan bewapenen, zoals de gele hesjes of ander politieke partijen (de gele hesjes zijn géén politiek partij net zomin als de terroristen in Syrië een politieke partij waren).
Statement van de Brussel III conferentie
Op een dieper niveau zal deze conferentie echter waarschijnlijk een licht werpen op de groeiende spanning tussen de humanitaire kerndoelen en de politieke ambities van staten die beide tegen het regime van Bashar al-Assad zijn en al lange tijd de belangrijkste humanitaire donoren van de Syriërs zijn. Met Assads overwinning in het conflict in essentie verzekerd, staan deze staten voor een groeiend dilemma over hoe de broodnodige steun kan worden verleend aan burgers in Syrië, van wie de meesten nu leven in gebieden onder regime controle. De natuurlijke conclusie is dat van een opkomend beleid van “strategisch geduld” – dat gebaseerd is op het idee dat het regime uiteindelijk zou kunnen worden gedwongen tot een politiek compromis als gevolg van toenemende binnenlandse druk – de noodzaak om de externe steun aan het Assad-regime te beperken. tot een absoluut minimum, een aanpak die onvermijdelijke humanitaire gevolgen heeft.
De EU hoopt verder dat Brussel III, als de belangrijkste jaarlijkse donorconferentie in Syrië, een bedrag zal geven dat vergelijkbaar is met de 8 miljard dollar die vorig jaar is toegezegd. Dit zal zowel betrekking hebben op de belangrijkste humanitaire hulp, alsmede hulp aan Libanon en Jordanië, die beiden zouden kunnen beginnen om vluchtelingen te dwingen naar huis terug te keren, ondanks duidelijk onzekere omstandigheden voor terugkeerders, zonder voortdurende steun.
Maar zelfs als ze dit doel bereiken, staan verschillende belangrijke donoren – waaronder de EU en de belangrijkste Europese lidstaten onder leiding van Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk – voor een steeds grotere uitdaging om deze kanalen voor humanitaire ondersteuning te verbinden met hun politieke langetermijndoelstellingen.
Terwijl deze staten accepteren dat Assad niet snel de macht zal opgeven, hopen ze nog steeds dat hij zal verliezen. Met het oog hierop hebben zij een beleid aangenomen waarbij alle stappen worden afgewezen die Assad kunnen helpen zijn binnenlandse positie te consolideren: een strak sanctieregime handhaven, steun voor de wederopbouw achterhouden en hem de legitimerende macht van elke politieke hernieuwde betrokkenheid onthouden. Deze actoren hopen dat de toenemende politieke en economische druk er uiteindelijk toe zal leiden dat het regime politieke hervormingen accepteert, inclusief die welke leiden tot eerlijke en vrije presidentsverkiezingen.
Concluderend: De Syrische bevolking, waarvan het merendeel, tijdens een “vrije presidentsverkiezing massaal voor President Assad gekozen hebben, nu onder een “econmische”oorlog staan van het westen, lukte het niet met wapens dan hopen ze, net als in Venezuela de Syriërs op de knieën te krijgen met sancties, sancties zijn namelijk altijd bedoeld voor de bevolking, zoals we uit het verleden weten. Maar de Syrische bevolking heeft al 8 jaar oorlog achter de rug, met economische sancties!
Statement Syrische regering
Syrië heeft bevestigd dat de verklaring van de Verenigde Staten, Frankrijk en Groot-Brittannië over Syrië een historisch document is van leugen, hypocrisie, bedrog en vervalsing.
De Syrische regering houdt deze landen volledig verantwoordelijk voor het bloedvergieten in Syrië en de landen in de regio.
Deze landen die hebben gedood en vernietigd, worden niet uitgenodigd om bij te dragen aan de wederopbouw. De regring benadrukt dat ze alleen compensatie zouden moeten betalen voor het doden en vernietigen vanwege hun gruwelijke misdaden en hun flagrante inmenging in binnenlandse aangelegenheden en dit zouden moeten stoppen.
Bron: SANA, www.ecfr.eu, Youtube
