De Oekraïense SBU-klokkenluider luitenant-kolonel Vasily Prozorov publiceerde eind vorige maand in een documentaire over de MH17 ramp getiteld: “MH-17: “Op zoek naar de waarheid”, bewijzen die de schokkende waarheid weergeeft over wat er op die noodlottige dag op 17 juli 2014 echt gebeurde. Zijn uitspraken, zijn authentiek en berustten op zijn persoonlijke kennis van de gebeurtenissen rondom de ramp (zijn contacten en werk).
Vervalste documenten, ooggetuigenverslagen en logica beweren dat het VK (Engeland) samenzweren met de regering in Kiev om vlucht MH17 af te schieten, als onderdeel van een vooraf geplande actie, om de hybride oorlog tegen de rebellen van de Republiek Donbass te voeren. De bijna 40 minuten durende documentaire is de moeite waard om te bekijken, maar voor degenen die dit te lang vinden maar toch geïnteresseerd zijn in meer informatie over deze cover-up, kunnen de Nederlandse samenvatting van de punten lezen. Hieronder een samenvatting van de meest belangrijke punten uit zijn beweringen en uitspraken.
Samenvatting
- Prozorov zegt dat het erg verdacht is dat de zogenaamde gelekte opnames van de “rebellenleiders” die naar verluidt betrokken waren bij de tragedie, binnen enkele uren nadat de MH17 was neergeschoten, op sociale media werden gedeeld. De Oekraïense wet heeft zeer strikte bureaucratische richtlijnen en wetten voor het openbaar maken van bewijsmateriaal en hij zegt dat het op zijn vroegst, pas binnen een paar dagen kon worden gedaan. Wat de suggestie wekt dat de opnames van tevoren door de SBU-veiligheidsdienst zijn vervalst, na het afluisteren van de stemmen van de vermeende verdachten. Het doel hiervan was om onmiddellijk de schuld te leggen bij de Donbass “rebellen” en ze daardoor te beschouwen als “terroristen” en zo een mogelijke Russische militaire interventie te voorkomen.
- Het volgende punt van Prozorov, is de beweringen van Kiev dat de Oekraïense miltaire strijdkrachten ten tijde van de ramp niet in het gevechtsgebied aanwezig waren, deze uitspraken zijn niet overtuigend, omdat hij (Prozorov) bewijst dat de gevechtslinies er wel degelijk waren. Niet alleen zijn er ooggetuigenverslagen over dit, maar ook zijn er aanwijzingen van bandensporen door het hele gebied, evenals talloze andere sporen (rantsoen aanvoer tanks), waaruit blijkt dat de aanwezigheid van de strijdkrachten en hun bondgenoten daar wel degelijk aanwezig waren. Dit punt is erg belangrijk omdat een deel van de verdediging (JIT Team) bewijzen van Kiev, berustend op het feit dat zelfs als de BUK’s onder haar controle ergens in de buurt van de frontlinie waren ingezet (waar later in deze analyse ook op zal worden teruggekomen), ze naar verluidt niet dichtbij genoeg waren om de MH17 uit te lucht te schieten. Prozorov bewees echter dat dit niet waar is, omdat de Oekraïense strijdkrachten zich vrij door het gebied bewogen en op het moment van de ramp gemakkelijk binnen een korte afstand van het vliegtuig hadden kunnen zijn.
- Een van de meest schokkende feiten die Prozorov in zijn documentaire onthulde, was zijn deelname aan een conferentie van de Nationale Veiligheids en Defensieraad van Oekraïne op 8 juli 2014, deze ging over het aanbrengen van wijzigingen in de zogenaamde “anti-terrorisme” wetgeving van Oekraïne. Hij herinnert zich levendig aan het gesprek tussen de adjunct-secretaris van de Nationale Veiligheids- en Defensieraad Kolonel-Generaal Mikhail Koval en een onbekende vertegenwoordiger van het ministerie van Defensie direct nadat de conferentie was afgelopen. Prozorov herinnert zich hoe de vertegenwoordiger zijn angst uitdrukte (die destijds wijdverbreid was) dat Rusland een militaire interventie voorbereidde ter ondersteuning van de “rebellen” van de Donbass, waarover hij zich dus grote zorgen maakte, omdat Rusland de militaire strijdkrachten van Oekraïne in de regio zou verpletteren. Koval stelde zijn gesprekspartner echter gerust door hem te vertellen dat hij geruchten hoorde dat er binnenkort iets zou gebeuren dat een serieuze uitdaging zou vormen voor de vermeende plannen van Rusland. Negen dagen later werd MH17 neergeschoten.
- Het plan ging als volgt; Prozorov zegt dat het luchtruim van Oekraïne niet werd gesloten door Kiev, anders dan wat je normaal gesproken zou verwachten van een land waar een burgeroorlog woedde. Dit was het hoofdpunt voor de organisatoren van het plan om hun geplande aanslag voor te bereiden, zodat internationale burger vliegtuigen over de conflictregio konden vliegen. Prozorov zegt verder dat een (vliegtuig) radiolocatie ontvanger en zender in Artbasovsk in de Donbass een maand voordat de MH17 werd neergeschoten op mysterieuze wijze was uitgeschakeld. Hij zei verder dat de zender en ontvanger had kunnen achterhalen waar de BUK-raket vandaan kwam als het actief was ten tijde van de ramp en vraagt zich ook af waarom de Oekraïense media zich destijds niet druk maakten over de schuldvraag. Zijn antwoord is dat het derde regiment van de Special Operation Forces van Oekraïne verantwoordelijk waren, wat suggereert dat deze sabotage-experts hun operatie hebben uitgevoerd om de sporen van Kiev over de vermeende sabotage uit te wissen.
- Een ander belangrijk feit wat Prozorov in de documentaire bespreekt, is dat de VS niet onmiddellijk het satellietbewijs zou hebben vrijgegeven dat zij beweerden te hebben, van 14 juli 2014. Hij gelooft dat dit werd gedaan om de daders voldoende tijd te geven om hun “alternatieve feiten” te presenteren, in de onmiddellijke nasleep van wat er gebeurde,m.a.w.; de VS gaf hen voldoende tijd om de “valse” bewijzen ze verzamelen en zo de ramp in de schoenen van de rebellen en Rusland te schuiven. Daarnaast vraagt hij zich af waarom het Joint Investigative Team (JIT) het bewijsmateriaal dat de Donetsk Volks republiek (DPR) onmiddellijk heeft aangeboden, niet heeft aanvaard en waarom het de Nederlandse onderzoekers maanden kostte om echte interesse in het wrak te tonen. Deze observaties geven geloof aan de bewering dat veel van degenen die belast waren met het onderzoek van het incident niet onpartijdig waren en in plaats daarvan een zeer specifiek vooraf gepland verhaal wilden doorvoeren. Het is ook vreemd dat de Maleisische autoriteiten aanvankelijk werden uitgesloten door het JIT Team.
- Prozorov gaf zeer belangrijke informatie over de rol die het 156e luchtafweerregiment van de Oekraïense strijdkrachten speelde in het neerschieten van de MH17. Hij sprak met twee voormalige dienstplichtige soldaten die ten tijde van, bij deze eenheid dienden, maar sindsdien zijn overgelopen naar de rebellen. Ze vertelde dat hun regiment een BUK had en deze was ingezet in de frontlinie van de Donbass voordat deze BUK op mysterieuze wijze uit het regiment werd verwijderd, ondanks de wijdverbreide vrees dat Rusland op het punt stond militair in te grijpen in het conflict. Officieren en gecontracteerde militairen vergezelden deze BUK (volgens de dienstdoende nu overgelopen soldaten) naar een zogenaamde “trainingsplek” terwijl de dienstplichtigen van het regiment werd bevolen op de basis te blijven. Pas later hoorden ze van hun collega’s die daadwerkelijk bij het verplaatsen aanwezig waren, dat de BUK in het gevechtsgebied was ingezet en ten minste één raket had afgevuurd op het moment dat de MH17 werd neergeschoten.
- Er is een zeer belangrijk bewijs dat Prozorov ook in de documentaire vertelt over vermoedelijke Britse betrokkenheid bij de ramp. Hij citeert uit een document om dit te bewijzen dat de chef van de contraspionagedienst: Majoor-generaal Valery Kondratyuk die op 22 juni 2014 twee Britse agenten en anderen naar het operationele gebied van de Donbass vergezelde voor een eendaags bezoek, aan het eind van de dag en bezoek vertrokken alle SBU-vertegenwoordigers, behalve luitenant-kolonel Vasily Burba, die bij de Britse “gasten” bleef. Prozorov kent Burba omdat deze hem en zijn collega’s eerder die maand vervangen had en claimt dat Burba samen met de buitenlandse agenten aan het MH17-complot heeft deelgenomen. Nadien, verliepen de carrières van Kondratyuk en Burba in een stroomversnelling, waarbij de eerstgenoemden de chef van het hoofd de inlichtingendienst werd en vervolgens vice-stafchef van de president.
- Twee andere bewijsstukken wijzen ook op Britse betrokkenheid. Het eerste bewijs is dat Peter Kalver, een Australische geheim agent, die belast was met het leiden van de onderzoeksgroep van zijn land in de Donbass, een Brits telefoonnummer gebruikte. Dat zou op zichzelf vreemd zijn, aangezien hij een Australiër is die in Oekraïne werkte, maar in combinatie met wat eerder werd onthuld, suggereert dit dat de Britse geheime dienst betrokkenheid nog verder reikt dan aanvankelijk werd vermoed. Wat betreft het tweede bewijsmateriaal, vermeldt Prozorov dat het in het Verenigd Koninkrijk gevestigde “Burger onderzoek journalisten bureau: Bellingcat die worden gefinancierd door o.a: de Open Society Foundation van George Soros en de National Endowment For Democracy, slechts enkele dagen vóór de ramp werd opgericht en toen plotseling de primaire bron werd van beschuldigingen tegen Moskou, waarbij men zich afvraagt of Bellingcat eigenlijk een propaganda bureau is.
Conclusie
Prozorov besloot zijn informatie via een documentaire openbaar te maken over de ramp met de MH17, hij is vanuit de Oekraine gevlucht naar Rusland en kon daar openbaar maken dat volgens hem de ramp met de MH17 een zorgvuldig geplande aanslag was, een “false flag operatie”. De Oekraïense en Britse inlichtingen diensten moesten de schuld geven aan de “rebellen” en hen neer te zetten als “terroristen” om het zo politiek onmogelijk te maken voor Rusland om militair in te grijpen in de Donbass.
Verder draagt het bij om Rusland, een geopolitieke grootmacht de concurrent van de EU, de schuld te geven en voor de wereldgemeenschap de status van “schurkenstaat” te geven. Om zo te zeggen het “grote” publiek m.n. in Nederland een schuldige te leveren, namelijk Rusland. Je zou denken zulke schurkenstreken doet het “beschaafde” westen niet, maar in de geschiedenis is dit al meerdere malen gebeurd:
OEKRAINE 2001: Een Toepolev van de Russische maatschappij Sibir stort neer in de Zwarte Zee. Alle 78 inzittenden komen om. Het toestel blijkt geraakt door een verdwaalde raket van het Oekraïense leger. Het vliegtuig was onderweg van Tel Aviv naar het Siberische Novosibirsk. Aan boord zaten vooral Israëliërs van Russische komaf.
GEORGIE 1993: 3 vliegtuigen van Transair Georgia worden geraakt door raketten bij de plaats Soechoemi. Die zijn waarschijnlijkafgevuurd door rebellen uit Abchazië. Zeker 136 mensen komen om het leven.
DUBAI 1988: Een Iraans vliegtuig, een Airbus-A330-B2,onderweg van Iran naar de Verenigde Arabische Emiraten, wordt door een Amerikaans marineschip uit de lucht geschoten. Alle 290 inzittenden komen om het leven.
SOVJET-UNIE 1983: Een Boeing 747 van Korean Airlines, onderweg van New York naar Seoul, komt in het luchtruim van de Sovjet-Unie terecht. Een Russische straaljager haalt het toestel neer. Alle 269 inzittenden komen om. Onder de doden is een Amerikaans parlementslid.
Dit is allemaal relevant om in gedachten te houden, aangezien de rechtszaak met het JIT in maart 2020 a.s, zullen beginnen, waardoor de kwestie weer in de internationale schijnwerpers zal komen te staan terwijl de daders proberen zichzelf te vrijwaren door de wereld ervan te overtuigen dat de onschuldige verdachten schuldig zijn. Alles bij elkaar is de documentaire van Prozorov buitengewoon inzichtelijk en het bekijken waard. Het zou ook als bewijs moeten dienen in bovengenoemde rechtszaak, maar dat is waarschijnlijk een utopie.
Voor meer info over de MH17:
[dntplgn]
