Geschiedenis
De oorlog in Nagorno-Karabach was en is nu weer een gewapend conflict over Nagorno-Karabach dat naar zelfbeschikking streeft (volstrekte onafhankelijkheid van Azerbeidzjan of aansluiting bij Armenië) en Azerbeidzjan. De wortels van het conflict gaan terug tot het begin van de 20e eeuw. In februari 1988 escaleerde het conflict geleidelijk tot een daadwerkelijke oorlog tussen Azerbeidzjan en Nagorno-Karabach, waarbij Armenië vanaf het begin hulp leverde aan de laatste en sinds 1993 zelf ook betrokken raakte bij het conflict.
In de oorlog van 1991–1994 hebben de Armeniërs van Nagorno-Karabach het oorspronkelijk door Azerbeidzjanen en Koerden bewoonde gebied bezet, zo is een geografische verbinding tot stand gekomen met Armenië.
Het Azerbeidzjaanse gezag en bestuur is echter in het noorden van Nagorno-Karabach gehandhaafd gebleven. Grootschalige etnische zuiveringen hebben ervoor gezorgd dat er in het door Armeniërs gecontroleerde gebied voornamelijk nog Armeniërs wonen, terwijl in het noorden de Armeniërs zijn verdreven. Deels is deze zuivering dus een bevolkingsuitwisseling geworden. Als vergelding voor het bezet houden van Azerbeidzjaans grondgebied, hielden Azerbeidzjan en bondgenoot Turkije de grenzen met Armenië en Artsach gesloten. Recente beweringen dat Turkije Azerbeidjan helpen en haar huurlingen uit Libië en Syrië naar Nagorno-Karabach is bevestigd zowel door de Russische en Syrische kant.
Het Gesprek met Minister Boris Talishchinsky (in exil), over de rol van de Talysh in deze oorlog
In een vorig interview met Boris Talischinsky heeft hij de situatie van het Talysh volk uitgelegd, dit was nog vóór het conflict uitbrak. Zoals gezegd het Talysh volk woont (een groot gedeelte leeft in exil) in het zuidoosten van de huidige Republiek Azerbeidzjan en in het noorden grenzend aan de Republiek Iran. Ze wonen dus voornamelijk in Azerbeidzjan en daarom ook opgeroepen om aan dit gewapend conflict mee te doen, om het simpele feit hun huis en goed te verdedigen.
Volgens Boris Talischinsky is de rol van Turkije eigenlijk heel simpel, de contracten met de Republiek Azerbeidzjan over de olie levering vanuit Bakoe.
Het land wordt beschouwd als een van de belangrijkste plekken in de wereld voor olie-exploitatie en de ontwikkeling ervan. Door Azerbeidzjan lopen twee belangrijke pijpleidingen, die worden beschouwd als alternatieve aanvoerleidingen voor Russische energie voor Europa: Bakoe-Tbilisi-Ceyhan- en Bakoe-Tbilisi-Erzurum pijpleiding.
De Bakoe-Tbilisi-Ceyhan pijpleiding
Deze loopt van Bakoe in Azerbeidzjan via Tbilisi in Georgië naar de Turkse havenstad Ceyhan en is 1760 km lang. Het was oorspronkelijk de bedoeling dat er een pijpleiding vanuit Kazachstan naar Bakoe zou worden aangelegd om naast Azerbeidzjaanse olie ook Centraal-Aziatische olie te vervoeren, maar na protest van Iran en Rusland werd besloten voorlopig olietankers in te zetten op de Kaspische zee. Dit besluit werd genomen omdat de pijpleiding van enorm geopolitiek belang is, Rusland vormt voor de Centraal-Aziatische landen de grootste handelspartner.
De gaspijpleiding Baku-Tbilisi-Erzurum is gebouwd om het gas dat wordt geproduceerd in het Shah Deniz-veld in de Azerbeidzjaanse sector van de Kaspische Zee naar Georgië en Turkije te transporteren. De pijpleiding is 980 km lang en komt uit in het turkse Erzurum.
Bakoe speelde een belangrijke rol in de val van de Sovjet-Unie. In de nacht van 19 op 20 januari 1990 bestormde het Sovjetleger Bakoe vanuit drie kanten. Na de onafhankelijkheid van de Sovjet-Unie, in 1991 onderging de stad een proces van modernisering. Bakoe staat sindsdien bekend als een dynamisch groeiende en ontwikkelende stad. Vluchtelingen uit Armenië en Karabach wonen her en der door de stad.
De Talysh willen echter niet als de Armeniërs in Nargono Karabach aansluiting bij Armenië of Azerbeidzjan, maar een oplossing als autonome republiek met zelfbestuur die onder Azerbeidzjan of Armenië vallen, zelfs met delen van Georgië erbij, dit zou de oplossing voor de huidige problemen kunnen zijn.
Ook gelooft hij niet dat Rusland deze oorlog zomaar laat escaleren, de NAVO zal om nog onrust te stoken tegen Rusland, de kant van Armenië kiezen, strategisch gezien. Voor Rusland staat er veel op het spel, maar zij zullen geen kant kiezen. Er zijn teveel belangen in het spel, de olie in Bakoe, het verdrag met Turkije over Syrië (Astana), tevens is Turkije een NAVO-partner. Rusland zal hoogst waarschijnlijk Nagorno-Karabach binnen vallen en er een Russisch protectoraat van maken.
Rusland wordt nu als ware omsingeld door de NAVO. Oekraïne dat ten prooi gevallen is aan de EU waar dáádwerkelijk een fascistische regering geïnstalleerd is, zoals ik zelf in Odessa heb ervaren. De ‘color-revolutie’ in Wit-Rusland en nu dit conflict. Ook natuurlijk de psychologische oorlogsvoering (hybride-oorlog) van de EU tegenover Rusland, de Skripal vergiftiging (die zijn van de aardbodem verdwenen), Navalny, het demoniseren van Syrië (Rusland verbonden) en ga zo maar door, de lijst van propaganda is erg lang.
De Talysh hopen nog altijd op zelfbestuur en op een autonome republiek, maar zonder oorlog en geweld en erkenning van hun bestaan als volk!
