Door
–
20 september 2021
Hoe haar bezoek aan het door oorlog verscheurde Syrië ertoe leidde dat een Nederlandse socialistische verslaggever haar geloof in het Westen verloor
De foto hieronder is een frame uit een zelfvoldane westerse documentaire over de Syrische oorlog. Ik schreef het bijschrift in 2020, na het zien van de documentaire, een stuk propaganda vol leugens – een geromantiseerd sprookje over helden in een zelfgemaakt veldhospitaal gerund door groepen waarnaar de documentaire, en de meeste westerse media, goedaardig verwees als “de oppositie” of soms “de democratische oppositie”, maar meestal “de vrijheidsstrijders”.
Ik zou ze beter betaalde huursoldaten willen noemen – sommigen van hen gepassioneerde moslimfundamentalisten, maar velen zijn er alleen voor het geld, dat genereus wordt uitgedeeld door de CIA en haar zusterinlichtingendiensten in verschillende andere westerse landen. Ze vechten om de regering van Assad omver te werpen, die in 2014 het presidentschap won door een verpletterende overwinning (waarvan de twee verliezende kandidaten beweren dat ze “gemanipuleerd” waren). Ze beweren het Syrische volk te willen bevrijden en democratiseren, maar ze worden door westerse landen betaald om te verdelen en heersen, zoals we zagen gebeuren in Afghanistan.
De Taliban heeft veel overeenkomsten met Al-Qaeda, Al-Nusra, Hayat-Tahrir-al-Sham of zoals Arabieren al deze groepen DAESH noemen.
De VS en hun bondgenoten hebben grote delen van de Arabische wereld verwoest, waarbij vele duizenden doden en ontheemden zijn achtergebleven.
Nu doen ze hetzelfde in Afghanistan, dat misschien nog meer heeft geleden dan Syrië.
In augustus 2015 bezocht ik Syrië op het hoogtepunt van de oorlog.
Syrië verloor en DAESH stond op het punt het door de regering gecontroleerde westen van Damascus over te nemen; ze stonden als het ware voor de deur van de poort!
Ik was daar, met een Nederlandse en Belgische delegatie bestaande uit schrijvers, journalisten en politici, om Syrische regeringsleden, afgevaardigden en ziekenhuizen te bezoeken.
Ik was toen lid van de SP en vol aspiraties en hoop over het hedendaagse socialisme.
Helaas kwam ik erachter dat de SP het socialisme niet meer promoot, maar een ander onderdeel van het sociaal-democratische systeem bleek te zijn, of in veel EU-landen zelfs liberalen, met dezelfde agenda als de neo-cons.
Onze eerste schok was, en ik durf te zeggen dat het ons ‘vrienden’ voor het leven van de delegatieleden maakte, was het bezoek aan een ziekenhuis in Harasta, een voorstad van Damascus, dat ik heel goed kende.
Ik heb Syrië voor de oorlog vele malen bezocht en ben zelfs een paar maanden in Harasta gebleven.
Harasta was voor de oorlog een bolwerk van de Moslimbroederschap.
Veel inwoners van Harasta sloten zich later aan bij DAESH (ISIS) samen met inwoners van Hama, ook een bolwerk van de Moslimbroederschap, die werden verpletterd tijdens hun opstand in 1982 door de vader van Bashar al-Assad, wijlen Hafez al-Assad.
Westerse media en politici steunen nog steeds de Moslim Broederschap en zien de feiten niet (of willen ze niet zien), dat ze een islamistische groepering zijn die in veel westerse regeringen is geïnfiltreerd.
Veel van de Hama-opstandelingen kregen asiel in Europa, zoals de islamisten uit Algerije en Tunesië in de jaren negentig, die in de loop van de tijd steeds radicaler werden.
Het ziekenhuis dat ik bezocht in Harasta zat vol met jonge soldaten van het Syrische Arabische Leger (SAA), mannen van 18 tot 25 jaar. Ze raakten gewond door de jihadist, zonder benen, armen, ogen en hun hoofd verscheurd, hun toekomst verwoest door de oorlogsspelletjes van de door het Westen gesponsorde huurlingen.
Sinds die dag heb ik mijn hoop, overtuigingen en geloof in de westerse samenleving als geheel verloren!
Tijdens mijn verblijf in Syrië heb ik ook een vluchtelingenkamp bezocht, geen westerse (VN) maar een centrum voor oorlogs- en dakloze vluchtelingen.
Het huisvestte veel regeringsleden, zoals de inmiddels overleden minister van Informatie, Omran al-Zoubi, die ons alle informatie, namen en plaatsen van overlijden of geboorte gaf, voor de buitenlandse jihadisten die zich bij ISIS voegden.
De meeste ISIS-vrijwilligers uit Europa waren van Marokkaanse, Turkse, Tunesische of Algerijnse afkomst, de generatie – of nakomelingen – van de asielzoekers uit de jaren negentig.
Zij waren degenen die via Turkije naar Syrië gingen om te vechten voor het Kalifaat, waarvoor velen het leven lieten.
Momenteel worden veel voormalige jihadisten, hun vrouwen en kinderen vastgehouden in al-Hawl kamp, dat in het noorden van Syrië ligt en wordt gecontroleerd door de Koerden.
Een potentiële hotspot voor toekomstige jihadisten, het al-Hawl-kamp is een ministaat in Syrië.
De jihadisten zouden volgens de Syrische wet moeten worden berecht, maar de bezetting van Noord-Syrië door de Koerden maakt dit onmogelijk omdat de Koerden een door het Westen gesteunde minderheid zijn.
De Syrische regering wordt door het Westen gezien als een onwettige regering, zelfs na tien jaar van bloedige oorlog en bloedbad, waarbij Assad wordt beschouwd als een dictator die zijn eigen volk heeft vermoord.
Tijdens mijn verblijf in het (lege) hotel, met uitzicht op de stad Damascus, zag ik mensen over de straten rennen, de jihadisten die vanuit de buitenwijken van oostelijk Ghouta en Douma, het doden van veel onschuldige mensen die gewoon naar buiten gingen om voedsel of medicijnen te kopen of om een dokter of ziekenhuis te bezoeken.
Dit was verschrikkelijk om te zien. De MIG’s (Russische gevechtsvliegtuigen) lieten bommen vallen of vuurden op de jihadisten.
Het neerschieten van de jihadisten was in veel westerse landen in het nieuws onder de kop: “Assad vermoordt zijn eigen volk.”
Maar wat ik zag, was dat de jihadisten – en niet de troepen van Assad – burgers in koelen bloede doodden terwijl ze over straat liepen.
Tijdens mijn bezoek aan Syrië bracht mijn groep een bezoek aan de grootmoefti van Syrië, Ahmad Badreddin Hassoun, die op tragische wijze een zoon verloor in de oorlog nadat hij was neergeschoten door een door het Westen gesponsorde jihadist.
Terwijl we de moefti bezochten, raakten twee raketten het aangrenzende gebouw.
Even dachten we dat het allemaal voorbij was – dat we de dag niet zouden overleven. Sommige mannen begonnen te bidden, de lichten gingen uit en we roken overal stof en rook.
Gelukkig raakte niemand gewond en konden we uitstappen en terugkeren naar het hotel.
Onderweg zagen we veel auto’s met kogelgaten, verwoeste gebouwen, gewonden en Syrische burgers met een spookachtige blik in hun ogen – elke minuut kon hun laatste zijn.
De ervaring die we hadden was voor velen van ons levensbepalend en zal voor altijd bij ons blijven. Er is een gezegde, of een lied, in het Nederlands met de tekst: “Alhoewel je uit de oorlog bent, zal de oorlog ooit uit je gaan?” Dat is precies wat mensen hebben meegemaakt die zich in het oorlogsgebied bevonden.
Thuiskomen
Naar huis gaan was makkelijk, de reis was makkelijk, maar de mensen achterlaten was moeilijk, wetende dat velen van hen het niet zouden overleven en dat er nog veel meer jonge mannen zouden omkomen in de oorlog.
Maar na een paar dagen thuis en proberen weer een normaal leven te leiden, bleek het nog moeilijker dan verwacht.
Dit komt omdat ik nu door velen in de Socialistische Partij werd gezien als een paria, een gestoorde vrouw die de ‘kindermoordenaar’ Assad ging bezoeken.
Plotseling werd ik beschouwd als een rechts-radicaal en antisemiet.
Ik ging met de SP-woordvoerder van Buitenlandse Zaken het land door en hield voorlichtingsavonden over wat er werkelijk aan de hand was in Syrië. Dit viel niet in goede aarde bij de partijleiding. De woordvoerder moest radicaal van gedachten veranderen en stoppen met het geven van deze informatieavonden.
Hij werd ook gedwongen om de Witte Helmen te steunen – een ‘humanitaire’ hulporganisatie die een dekmantel bood voor propaganda- en inlichtingenoperaties – en ik moest aftreden.
De Socialistische Partij veranderde drastisch van koers en steunde nu de Witte Helmen, die hun (financiële) hoofdkwartier in Amsterdam hadden.
Dat is totdat hun leider, James LeMesurier, dood werd gevonden in Istanbul, Turkije, waarschijnlijk vermoord door MI6 (Britse geheime dienst).
Zijn diensten waren niet meer nodig, nu het Westen de oorlog in Syrië had verloren.
Rusland werd destijds het nieuwe doelwit dat gedemoniseerd moest worden. Het had die koppige Syriërs immers geholpen om de jihadisten te verslaan en hun land te verdedigen.
Nadat Rusland de schuld kreeg van het neerstorten van een Maleisische jet boven Oekraïne, werd een zogenaamd burgerplatform van journalisten opgericht, Bellingcat genaamd, dat eigenlijk een bron van anti-Russische propaganda was.
Toen ik thuiskwam, moest ik me ook melden bij het plaatselijke politiebureau en praten met totaal onwetende politieagenten die me vroegen wat ik daar in Syrië had gedaan en of ik terroristische activiteiten had uitgevoerd!
Zelfs mijn kinderen kregen een psycholoog toegewezen omdat ze konden lijden onder het bezoek van hun moeder met een ‘kindermoordenaar’.
Uiteraard werd ik zelf in de gaten gehouden door de Nederlandse inlichtingendienst; per slot van rekening was ik nu de vijand en de jihadisten de vrienden van het koninkrijk!
Samen met de (kleine) Communistische Partij en een grote groep christelijke Syriërs, wiens vertegenwoordigers ook bij ons waren op de reis naar Syrië, probeerden we nog de aandacht op de zaak te vestigen, maar het leven werd ons erg moeilijk gemaakt en we werden praktisch bevolen te zwijgen.
Velen van ons waren bang voor onze banen of gezinnen, omdat tegen die tijd in 2015 al veel “Syrische vluchtelingen” Duitsland en Nederland waren binnengekomen.
Dit wordt een “vluchtelingencrisis” genoemd, wat de ondergang van het Westen zou kunnen betekenen, vooral nu er een Covid-19-crisis is aangebroken.
De meeste zogenaamde vluchtelingen waren geradicaliseerde ex-moslimbroeders uit Harasta, Ghouta, Hama en Oost-Aleppo.
Zoals ik hierboven schreef, woonden de inheemse jihadisten in deze regio en ook in Homs, het Baba Amr-district. Daar, tijdens mijn volgende reis naar Syrië in 2018, zag ik het aanbod van het VN-vluchtelingenbureau, op de muren geschreven, om asiel aan te vragen in Europa.
Ze kwamen in grote aantallen naar Europa – minstens twee miljoen – het aanbod van “Mutti” Merkel accepteerde gretig.
Veel van de vluchtelingen zijn illegaal gekomen en niet alleen uit Syrië, maar ook uit Irak, Afghanistan, Pakistan en Bangladesh. Een flink aantal zijn voormalige ISIS (DAESH)-strijders met hun families.
Toen we in augustus 2015 door de wijken van Harasta reden in gepantserde auto’s vergezeld van soldaten, waren deze wijken al helemaal leeg, de meeste burgers hadden het aanbod van de VN in 2015 al geaccepteerd en “vluchtten” naar Europa.
De jihadisten hadden deze buurten overgenomen, autochtonen en ISIS.
Samen vermoordden ze de Syriërs die in het toen door de regering gecontroleerde gebied woonden, terwijl ze hun dagelijkse boodschappen deden.
Sommige autochtone families waren nog (niet veel) aanwezig in bovengenoemde wijken, omdat ze waarschijnlijk te arm waren om te vluchten of zich eerst bij de jihadisten hadden gevoegd. Velen van hen werden later gebruikt als menselijk schild.
Een schok ging door de westerse media toen bekend werd dat veel Alawieten vrouwen in Ghouta en Aleppo gevangen waren gehouden en in kooien waren gestopt en zo door de jihadisten als afvallige moslims waren afgebeeld.
Maar de beelden waren oud nieuws, uit 2014; Ik had deze beelden al lang geleden doorgestuurd, maar politici en nieuwszenders reageerden nooit.
Nu, vijf jaar later en na nog veel meer doden, kwam het als een nieuwsflits!
Van alles wat ik heb gezien, is het belangrijkste verhaal dat in het Westen wordt gepropageerd over de Syrische oorlog een leugen. Politici en de media liegen, en zelfs de Socialistische Partij is gevangen in de oorlogskoorts en heeft lastertactieken gebruikt om anti-oorlogsstemmen te marginaliseren.
Het enige positieve in het hele verhaal is dat Syrië voor zichzelf is opgekomen en dat niet zal zijn vernietigd door westerse mogendheden. Rusland en China zullen het niet laten gebeuren en bovendien zullen de Syriërs zelf het niet laten gebeuren.
Het Syrische volk heeft zijn lesje geleerd, een verschrikkelijke les, met het verlies van vele levens en de gedeeltelijke vernietiging van hun moederland.
Ze zullen geen vrienden meer zijn met hun indringers, er is te veel gebeurd en er zijn te veel doden gevallen.
Het Westen heeft gegokt, maar deze keer ging het mis voor hen, omdat het de vastberadenheid van het Syrische volk onderschatte – net zoals dat van de Vietnamezen een generatie eerder.
Een ding dat ik uit mijn ervaring heb geleerd, is dat er niet met de Syriërs mag worden gerommeld.
Ze zijn taai – veel meer dan welke Europeaan dan ook – ze houden boven alles van hun land, familie en mensen en na tien jaar van vernietiging is het duidelijk dat ze nog steeds verenigd zijn en elke potentiële buitenlandse veroveraar zullen verslaan.
CovertAction Magazine wordt mogelijk gemaakt door abonnementen, orders en donaties van lezers zoals jij.
Wanneer u doneert aan CovertAction Magazine, ondersteunt u onderzoeksjournalistiek. Uw bijdragen gaan rechtstreeks naar het ondersteunen van de ontwikkeling, productie, redactie en verspreiding van het tijdschrift.
CovertAction Magazine ontvangt geen bedrijfs- of overheidssponsoring. Toch zijn we vastbesloten om compensatie te bieden voor schrijvers, redactionele en technische ondersteuning. Uw steun helpt deze vergoeding te vergemakkelijken en het kaliber van dit werk te vergroten.
Maak een donatie door op het donatielogo hierboven te klikken en voer het bedrag en uw creditcard- of bankpasgegevens in.
CovertAction Institute, Inc. (CAI) is een 501(c)(3) non-profitorganisatie en uw gift is fiscaal aftrekbaar voor federale inkomstendoeleinden. Het belastingvrije ID-nummer van CAI is 87-2461683.
Wij danken u hartelijk voor uw steun.
Disclaimer: De inhoud van dit artikel is uitsluitend de verantwoordelijkheid van de auteur(s). CovertAction Institute, Inc. (CAI), inclusief de raad van bestuur (BD), redactieraad (EB), adviesraad (AB), personeel, vrijwilligers en haar projecten (inclusief CovertAction Magazine) zijn niet verantwoordelijk voor eventuele onnauwkeurige of onjuiste verklaringen in dit artikel. Dit artikel geeft ook niet noodzakelijk de opvattingen weer van de BD, de EB, de AB, personeel, vrijwilligers of leden van haar projecten.
Verschillende standpunten: CAM publiceert artikelen met verschillende gezichtspunten in een poging een levendig debat en doordachte kritische analyse te voeden. Voel je vrij om commentaar te geven op de artikelen in het commentaargedeelte en/of je brieven te sturen naar de Editors, die we zullen publiceren in de kolom Brieven.
Auteursrechtelijk beschermd materiaal: Deze website kan auteursrechtelijk beschermd materiaal bevatten waarvan het gebruik niet altijd specifiek is toegestaan door de eigenaar van het auteursrecht. Als liefdadigheidsorganisatie zonder winstoogmerk, opgericht in de staat New York, stellen we dergelijk materiaal beschikbaar in een poging het begrip van de problemen van de mensheid te vergroten en hopelijk te helpen bij het vinden van oplossingen voor die problemen. Wij zijn van mening dat dit een ‘redelijk gebruik’ is van dergelijk auteursrechtelijk beschermd materiaal zoals bepaald in sectie 107 van de Amerikaanse auteursrechtwet. U kunt meer lezen over ‘redelijk gebruik’ en de Amerikaanse auteursrechtwet aan het Legal Information Institute van de Cornell Law School.
Opnieuw publiceren: CovertAction Magazine (CAM) verleent toestemming om CAM-artikelen te cross-posten op internetsites van non-profitorganisaties, zolang de bron wordt vermeld samen met een hyperlink naar het origineel CovertAction Magazine artikel. Laat het ons ook weten op info@CovertActionMagazine.com. Voor publicatie van CAM-artikelen in gedrukte of andere vormen, inclusief commerciële internetsites, kunt u contact opnemen met: info@CovertActionMagazine.com.
Door deze site te gebruiken, gaat u akkoord met deze voorwaarden hierboven.
Over de auteur
Sonja is een freelance journalist uit Nederland die onder andere over Syrië, het Midden-Oosten en Rusland heeft geschreven.
Sonja is te bereiken op: sonjavandenende@gmail.com.
